http://vroom.ut.ac.ir/physics2

چکیده

با  توجه  به  قضیه کانونی شدن  در  نسبیت عام ،  ژئودزی های  نورگونه  یا  رفتار  پرتوهای  نور  با فرض  شرایط  انرژی  پوچ  به گونه ای است  که  اشعه  های  نوری که  در  ابتدا  در حال  واگرایی  هستند  با  گذشت  زمان  سرعت  واگرایی  آن ها  کندتر  شده  و پرتوهای  نوری که در ابتدا  همگرا  هستند  با  گذشت  زمان  سریعتر  همگرا  می شوند ،  تا  جایی که  در  یک  زمان  معین  یک سوختیک  پدید  آید.  ژئودزی های  نورگونه  از اهمیت  بالایی  برخوردارند  زیرا  ساختار  علّی  فضا-زمان  را  تعیین  می­کنند.  در  نسبیت عام ،  فضا-زمان  دوسیته  یک حل  با  تقارن  حداکثری  برای  معادلات  میدان  اینشتین  در  حضور  ثابت  کیهان  شناسی  مثبت  است . برخلاف  تصور ،  همه  راه  حلهای تک  پارامتری  )با  پارامتر  ثابت کیهان شناسی(  لزوماً  حل  دوسیته  در سیستمهای  مختصات  مختلف  نیستند.  حل  های  معادلات  میدان اینشتین  که  دارای  تقارن کروی  و  در  خلا  به  دست آمده اند،  اگر  با  میل  دادن  ثابت کیهانشناسی  Λ  به  صفر  به  فضازمان  مینکوفسکی کاهش  پیدا  کنند  حل  های  دوسیته گونه  نامگذاری  می­شوند . ما  در  این  رساله،  با  استفاده  از  اسکالر  های  اپتیکی  یعنی  انبساط ،  برش  و پیچش ،  و  با  تعبیر ثابت کیهان شناسی  به عنوان  یک  سیال  تاریک  در  فضا زمان  های  دوسیته  نشان  دادیم  که  فضازمان  های  دوسیته­گونه با یکدیگر  متفاوت  بوده  و  علت  این  امر  را  می توان  به  وجود  پارامتر  پنهان  سیال  تاریک  که  در  محاسبه ی  متریک  دخالت نمی کند، یعنی  سرعت  سیال  ربط  داد.